23/2/22 ΧΑΟΣ

Κυριακή, πρώτη μέρα Άνοιξης μετά από ένα μακρύ χειμώνα.

Γέμισα το τεπόζιτο και βγήκα την πρώτη μακρυνή βόλτα της χρονιάς με το KLR. Τράβηξα από τους δεύτερους δρόμους, πίσω απο τα λειβάδια, πέρασα απο Παιανία, Κορωπί, Καλύβια, Κερατέα κι έσκασα στον Αγ. Κωνσταντίνο όπου, λίγο μετά, έφτασα στο Χάος.

Καφεδάκι στο χέρι, άραγμα στον ήλιο και λίγο μετά πάλι επιστροφή.
150 χιλιόμετρα και κανα τρίωρο στη σέλα, έτσι για να θυμηθώ τα παλιά.

GPS δεν είχα μιας που το ποδηλατικό τα φτυσε, οπότε χανόμουν συχνά αλλά στο τέλος θυμήθηκα τις ποδηλατικές διαδρομές.

Το Χάος είναι όμορφο κι έχει πολλά μέρη να “κρυφτείς” και ν’ αράξεις.
Μέχρι την επόμενη φορά…

New Year Riding

Κάπως μου καθότανε στραβά όλος αυτός ο καιρός της πανδημίας. Καθόλου ποδήλατο, λίγες παρέες, πολύ δουλειά. Κι αποφάσισα να ξαναγυρίσω στα παλιά.

Άρχισα να χαζεύω μηχανές.
Σφιχτό το μπάτζετ, καινούργιο με τίποτα.
Κοίταζα τα παλιά κι από αυτά άρχισα να καρφώνομαι στα KLR 650.
Έβαλα στόχο να πάρω κάτι μέχρι πρωτοχρονιά και να το μαζεύω σιγά σιγά.
Βρήκα ένα με 100 χιλ. χιλιόμετρα, λειτουργικό αλλά με τις σκουριές του, τα τραύματα που κουβαλάνε τέτοια μηχανάκια, τις μικροελλείψεις του.
Το βρήκα όμως φτηνά.

Ξέρω πως αν περίμενα κανα δίμηνο θα έβρισκα κάτι καλύτερο αλλά είχα 10 χρόνια να καβαλήσω μηχανή και με είχε πιάσει εκείνη η ανάγκη να βρω κάτι, να πάρω να τελειώνω, να ξαναρχίσω εκείνη τη γλυκειά πάλη με τον αέρα, να νιώσω ένα κινητήρα ανάμεσα στα πόδια μου, να παίξω το γλυκό παιχνίδι της ισσοροπίας.

Το πηρα την πρωτοχρονιά.
Έχουν περάσει 3 μήνες κι ομολογώ πως το ευχαριστιέμαι. Περιμένω πως και πως να φτάσω πιο μακριά, να μείνω πιο πολλές ώρες στη σέλα του, να ζήσω ωραίες διαδρομές.

Δεν είναι κλασσικό/ιστορικό μηχανάκι, δεν είναι γρήγορο, δεν είναι για πολλά χώματα, δεν είναι καινούργιο και δεν τονώνει εγωισμούς, μάλλον τ’ αντίθετο. Μα ακριβώς γι αυτά όλα είναι υπέροχο. Και μαζί μου θα γράψει ROCK ιστορίες!

The Come Back

Τρία χρόνια μετά, ξαναβρέθηκα στον Υμηττό το Δεκέμβρη για να τεστάρω τη Molly με το νέο διπλό δισκοβραχίονα, ενόψει της μεγάλης ανοιξιάτικης βόλτας που ετοιμάζω (και για την οποία θα επανέλθω).

Η διαδρομή εύκολη αλλά γεμάτη πέτρα κι ευτυχώς χωρίς λασπόνερα. Τέλη του Δεκέμβρη κι ο καιρός έμοιαζε ανοιξιάτικος. Ελπίζω να βρω χρόνο να την επαναλάβω σύντομα, με μεγαλύτερη διάρκεια.

Πρέπει επίσης να κάνω κι ένα απολογισμό για την Molly και το πως τελικά έχει διαμορφωθεί ο χαρακτήρας της όλα αυτά τα χρόνια.

Κοντά φτερά, τρακτερωτά λάστιχα και διπλός μυρίζουν χώμα (προφανώς εκδρομικό/περιηγητικό).

Προς το παρόν λίγες φωτό κι η διαδρομή.

Still FLAT

Τρία ολόκληρα χρόνια μετά το τελευταίο ποστ, πάλι με σκασμένο λάστιχο, αποφάσισα να ξαναγυρίσω στο λημέρι μου. Έκανα ένα ξεσκόνισμα στο template κι έβαλα μπρος τις μηχανές. Δεν είναι εύκολο να ξαναρχίζεις αλλά πάλι σκέφτομαι πως θα μ’ άρεσε να ξαναγράφω εδώ τις ιστορίες μου, σαν εκείνη τη βραδιά λίγες μέρες πριν που βγήκα να κάνω μια μεγάλη βόλτα και στον γυρισμό, εκεί που αποφάσισα να απολαύσω ένα μοναχικό ρακόμελο στον πεζόδρομο του “Λέλου”, αντιλαμβάνομαι το “φούϊτ” μέσα στη χειμωνιάτικη νύχτα. Το διασκέδασα πάντως.

Επιστρέφω σύντομα…

Flat

Είναι εκείνες οι φορές που ενώ ξέρεις πως δεν πρέπει να κάνεις πράγματα γιατί δεν είσαι προετοιμασμένος, εσύ τα κάνεις, ακόμα κι αν νιώθεις άτυχος. Κάπως έτσι βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά, πάνω στον Υμηττό, οι υπόλοιποι έχουν τραβήξει μπροστά, έχεις μια ώρα πριν ο ήλιος εξαφανιστεί και κάνει κρύο ενώ παράλληλα τα χαρτομάντηλα έχουν τελειώσει, η μύτη σου τρέχει και τα χέρια γίνονται μαύρα από τα λάδια της αλυσίδας. Όμως δεν έχεις επιλογή παρά ν’ αλλάζεις σαμπρέλλα. Δυστυχώς οι άλλοι έχουν φύγει μπροστά, είσαι μόνος κι αποφασίζεις να μην ρισκάρεις στο βουνό. Καμιά ώρα μετά στη Λαυρίου ακούς ένα θόρυβο και… λάστιχο ξανά. Ύστερα από κάμποσες ώρες γυρνάς σπίτι παίρνοντας δυό κρύες pilsner…

Χάρτης διαδρομής