Κάπως μου καθότανε στραβά όλος αυτός ο καιρός της πανδημίας. Καθόλου ποδήλατο, λίγες παρέες, πολύ δουλειά. Κι αποφάσισα να ξαναγυρίσω στα παλιά.
Άρχισα να χαζεύω μηχανές.
Σφιχτό το μπάτζετ, καινούργιο με τίποτα.
Κοίταζα τα παλιά κι από αυτά άρχισα να καρφώνομαι στα KLR 650.
Έβαλα στόχο να πάρω κάτι μέχρι πρωτοχρονιά και να το μαζεύω σιγά σιγά.
Βρήκα ένα με 100 χιλ. χιλιόμετρα, λειτουργικό αλλά με τις σκουριές του, τα τραύματα που κουβαλάνε τέτοια μηχανάκια, τις μικροελλείψεις του.
Το βρήκα όμως φτηνά.
Ξέρω πως αν περίμενα κανα δίμηνο θα έβρισκα κάτι καλύτερο αλλά είχα 10 χρόνια να καβαλήσω μηχανή και με είχε πιάσει εκείνη η ανάγκη να βρω κάτι, να πάρω να τελειώνω, να ξαναρχίσω εκείνη τη γλυκειά πάλη με τον αέρα, να νιώσω ένα κινητήρα ανάμεσα στα πόδια μου, να παίξω το γλυκό παιχνίδι της ισσοροπίας.
Το πηρα την πρωτοχρονιά.
Έχουν περάσει 3 μήνες κι ομολογώ πως το ευχαριστιέμαι. Περιμένω πως και πως να φτάσω πιο μακριά, να μείνω πιο πολλές ώρες στη σέλα του, να ζήσω ωραίες διαδρομές.
Δεν είναι κλασσικό/ιστορικό μηχανάκι, δεν είναι γρήγορο, δεν είναι για πολλά χώματα, δεν είναι καινούργιο και δεν τονώνει εγωισμούς, μάλλον τ’ αντίθετο. Μα ακριβώς γι αυτά όλα είναι υπέροχο. Και μαζί μου θα γράψει ROCK ιστορίες!
Scrabler 