Στα μάτια ενός παιδιού ο πόλεμος είναι παιχνίδι
Προσπαθώ να καταλάβω γιατί νιώθω όμορφα σήμερα και τείνω στο συμπέρασμα πως μάλλον είναι επειδή χτες Κυριακή ήπια μόνο δυο τσιγκινοκούτια μπύρες ενώ απέκτησα μαυρισματάκι σένιο από το μπράτσο ως τον καρπό πάνω στη Χάρλευ. Αν και όλες αυτές τις μέρες μου την είχε “σπάσει” αυτή η μιζερομουρμούρα με το φεστιβάλ της Κερατέας, μιας και ξαφνικά βάλθηκαν όλες οι πολιτίκαλυ κορέκτ Κασσάνδρες να μου υπενθυμίζουν πως είναι «κακό» να δηλώνεις αλληλέγγυος με την τοπική κοινωνία.
Ο έρωτας της άνοιξης χωρά παντού
Εντάξει ρε παιδιά, για τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ σκουπίδια έλαβα μέρος, γιατί δεν θέλω να μου τα πηγαίνουν στη Κερατέα. Ούτε στα Λιόσια θέλω. Εγώ θέλω να φτιάξουνε κλίβανους στα σχολεία της κάθε γειτονιάς και να τα καίνε οι μαθητές, οι οποίοι θα αποφοιτούν ρακοσυλλέκτες. Να κάνουνε τα κ@λόπαιδα τίποτα χρήσιμο γιατί όλο στις καταλήψεις είναι κι οι έρμοι οι φορολογούμενοι δεν αντέχουν να πληρώνουν! Να συνεχίσω τώρα που πρότεινα μια εναλλακτική λύση?
Κι έτσι βρέθηκα στο Σύνταγμα περιτριγυρισμένος μ’ ένα κάρο ΡΕΜΑΛΙΑ που περίμεναν υπομονετικά να πάει 11 και τέταρτο για να ξεκινήσουμε να ψηνόμαστε στον ανοιξιάτικο ήλιο, τραβώντας εκεί στον ελληνικό Νότο, να δούμε αν πράγματι υπάρχουν ακόμα αυτοί οι υβριδικοί Αρβανιτο-Γαλάτες, που συνεχίζουν να τσιγκλάνε τις κοιμισμένες μας συνειδήσεις εδώ και κάμποσους μήνες.
Μέχρι το Κορωπί μπορώ να πω πως ήταν μια καλή διαδρομή. Χαρούμενες φάτσες, ζεστά βλέμματα και πετάλι σε ρυθμούς να μπορούν όλοι, δηλαδή όσο χάλια είχα προβλέψει. Από κει και πέρα τα πράγματα έγιναν πολύ μα πολύ χάλια! Ένας όμορφος επαρχιακός στενός και φιδίσιος δρόμος, να περνά από χωράφια και λιβάδια, η άνοιξη να σου διαλύει ένα ένα τα εγκεφαλικά σου κύτταρα κι η ησυχία της φύσης να σου τρυπά επώδυνα τ’ αυτιά.
Κάποτε, ίσως να πέρασαν χρόνια, αφού βέβαια φάγαμε κάτι ανηφόρες με σούπερ αργό ρυθμό και κατόπιν κατάπιαμε λαίμαργα όλες τις κατηφόρες που ακολουθούσαν, ακριβώς τότε φτάσαμε στο περιβόητο μπλόκο, όπου νομίζω πως άκουσα ZZ-Top την ώρα της εισόδου ενώ εκατοντάδες φάτσες έδειξαν να καραγουστάρουν την είσοδό μας χειροκροτώντας και φωνάζοντας.
Δεν μπορώ να πω πως ανήκω στους λόκαλ χιλμπίλις της περιοχής αλλά όλα αυτά τα χρόνια έχω μάθει πως όλοι αυτοί οι «βλάχοι» είναι αγνότεροι όλων των μικροαστών υπερεπαναστατών που έχω γνωρίσει και τελικά, αν μπορέσεις να συνυπάρξεις και να συνδιαλλαγείς μαζί τους, τότε μόνο έχεις μια μικρή ελπίδα να αλλάξει αυτή η κοινωνία. Άλλωστε η αλληλεγγύη δεν απευθύνεται στους ομοίους αλλά στους διαφορετικούς από εμάς κι αυτό μετρά περισσότερο.
Μια ανάσα λίγο πριν τις τρελοανηφόρες!
Πάντως οφείλω να πω πως τελικά ήταν τόσο χάλια που θα μπορούσα να είχα μείνει με σκηνή όλο το Σ/Κ, ίσως την επόμενη φορά να “κάτσει”. Επιστροφή από το Κορωπί με το μετρό αν και με λίγο τσίγκλημα παραπάνω ίσως να άλλαζα γνώμη.
Στην είσοδο της Κερατέας
Φυσικά σιχτίρισα όλα τα ρεμάλια που μίλησα, τα πήρα με όλους αυτούς που δεν μίλησα κι αν ξανακάνετε κανά σκηνικό τέτοιο να το ξέρετε, θα ‘ρθω πάλι καβάλα στη Χάρλεϋ να σας ρίχνω καντήλια σε όλη τη διαδρομή!
Χάρτης Διαδρομής…
Υψομετρικό από Σύνταγμα προς Κερατέα
Υψομετρικό από Κερατέα προς Κορωπί
Scrabler 
150 μέτρα υψομετρικά σε 2 χιλιόμετρα, δεν πιάνει για ανηφόρα.
Χεχεχε, στην τρίτη φωτό από την αρχή κοίτα καλά την κοπελιά σε πρώτο πλάνο, έχει ένα τριτάχυτο κι έβγαλε 60 χιλιομετράκια σε βουνό, ανοιχτό δρόμο, ανηφοροκατηφόρα. Κάμποσοι ήρθαν με σπαστό και κάποιοι με φιξάκια. Θα μπορούσες να τα πεις αυτά σε όλους αυτούς? Ήταν σούπερ κάψιμο κυριολεκτικά και μεταφορικά! Κάποια μέρα θα σε ψήσω όμως, που θα πάει!
Δηλαδή αν γνωρίσω μια τύπισσα με τριτάχυτο, έναν τύπο με σπαστικό κι έναν με φιξάκι, θα πρέπει να αρχίσω να πιστεύω ότι ο κάμπος είναι βουνό?
Τα Μεσόγεια καλώς ή κακώς είναι κάμπος. Και ως κάμπος δεν έχει βουνά. Το βουνό [ο μαδεφάκερ Τοστ] ήταν δεξιά σας καθώς πηγαίνατε.
Νταξ άμα η γκόμενα είναι καλή και Ιμαλάια τον βαφτίζω τον κάμπο και την κατηφόρα, ανηφόρα… εκεί θα τα χαλάσουμε?…
Τελικώστ πρέπει να σε εκδράμω μια Κρυακή απ’ το Μπυροφυλάκειο, στην είσοδο του πέντε [απ’ την άσφαρτο – μπλιαχ] και μετά να σε φιλέψω ποικιλίες και μπύρες στη Γαλοπούλα, για να έχουμε ένα σημείο αναφοράστ τι θα πει ανεφόρα.
Still you’re missing the point.
Αλλά θα στα εξηγήσω μάλλον Κυριακή αν κάτσουμε σε κανά “παγκάκι”!
Τον σκράμπλερ τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση και πάντα εμπιστευόμουν την κρίση του μιας και πίστευα πως εκτός από εκλεκτικός ροκάς, λαίμαργος ποιητής της κατηφόρας, γραφιάς του αντεργκράουντ νετ, οξυδερκής και εύστοχος στοχαστής του μεταμοντέρνου, ποδηλάτης με ατσαλένιους μηρούς, πότης αγνής μπύρας, τυροπιτοφαγάς, μπιρμπάντης, μπελαλής με αετίσιο μάτι, σοβαρός και αξιοπρεπής νέος, αντιχιλμπίλης και πάνω απ όλα σολινταρίστας με όραμα για την κοινωνία είναι και ξακουστός συμβουλάτορας στα αισθηματικά. Τον είχα συναντήσει πριν κανα μήνα – που αλλού στο παγκάκι που μπεκροπίνει- και του πα τον πόνο μου, πως δεν μπορώ πια, δεν αντέχω τη μοναξιά, θέλω να βρω έναν άνδρα να αποκατασταθώ να μην είμαι πια μόνη σαν την καλαμιά στον κάμπο.
Έλα, μου λέει, κερατέα, θα σε γνωρίσω σε κάτι καλά φιλαράκια ποδηλάτες όλα τους φίνα παιδιά εξαιρετικά με γνήσια αισθήματα σολινταρισμού και αλτρουισμού που ανήκουν στην ευρύτερο εξω-πολιτικό χώρο και ακούνε και τζίμη πανούση. Τον ρώτησα μήπως ακούνε και μάλαμα που ναι της μόδας σ αυτούς τους χώρους και μου απάντησε κατηγορηματικά όχι. Ησύχασα και είπα yes I do. Είδα πως αυτή ήταν η μεγάλη ευκαιρία να αποκατασταθώ. Έτσι νοίκιασα ένα ποδήλατο για το οποίο ο μαγαζόταρας με διαβεβαίωσε πως θα με βγάλει στάνταρ ως την κερατέα ακόμα και με τρεις ταχύτητες και βρέθηκα στο ραντεβού στο σύνταγμα, την κυριακή στις 11 το πρωί.
Είχα εξοπλιστεί με σουπερ 50άρι αντηλιακό, φουτερ αντίντας, μία πράσινη και μία κόκκινη μπαντάνα (η πρώτη ταίριαζε με το κοντομάνικο, η δεύτερη με το φούτερ), γυαλιά ηλίου, γυαλιά οράσεως, 2 μόλτο σοκολάτα, τυρόπιτα, χανζαπλάστ, μια αλλαξιά κάλτσες, σαγιονάρες, λιποζάν με γεύση κεράσι, αποσμητικό χώρου (για να καλύψει την πιθανή ρίψη χημικών), άζαξ για τα τζάμια (του σκράμπλερ, για να βλέπει καλά το τέλος της πορείας όπου σκόπευα να βρίσκομαι), ένα νερό, ένα πακέτο καρέλια (που να στρίβεις στο ποδήλατο), ένα πακετο χαρτομάντηλα, ένα πακέτο προφυλακτικά ντούο κι ένα ντιούρεξ.
Στο σύνταγμα υπήρχαν όντως πολλά ρεμάλια. Μ αρέσουν τα ρεμάλια γιατί είναι χύμα άνθρωποι και απλοί και δεν πάνε στα μπουζούκια. Εγώ αυτό το εκτιμώ. Είχε όντως ωραία παλικαρια. Στάμπαρα 2-3 και τους είχα στα υπόψην για την άφιξη στην κερατέα όπου θ αράζαμε, θα κέρναγα ένα μόλτο για να πιάσω κουβέντα και ό,τι ήθελε προκύψει που λένε σ αυτές τις περιπτώσεις.
Έβαλα, λοιπόν, το αντηλιακό και την μπαντάνα την πράσινη (φορούσα το κοντομάνικο) και μόλις δώσανε το σύνθημα οι αρχηγοί, έδωσα το σύνθημα στους αγυμναστους μηρους μου να πιάσουν δουλειά. Ο κατήφορος της πλατείας συντάγματος μ έκανε να χαμογελάσω για 30 δευτερόλεπτα. Στο 31ο το μάτι μου πήρε την πρώτη ομάδα να ανεβαίνει τον λεωφορειόδρομο στ αριστερά μου και να φτάνει στους τσολιάδες στο πιτς φιτίλι. Κοίταξα προς τη βουλή. Η βουλή κοιτούσε αλλού. Ανέβηκα την πρώτη μου ανηφόρα. Ως εδώ καλά, είπα. Βασιλίσσης σοφίας. Ως εδώ καλά, ξαναείπα. Κατεχάκη. Εθνική άμυνα. Μεσογείων… αυτή η ύπουλη η ψεύτρα που σου δίνει την εντύπωση πως είναι ίσιωμα. Άρχισα να
νοιώθω τσιμπίματα στα γόνατα, ιδρώτα στο μέτωπό, κάψιμο στα χέρια, θολούρα στα μάτια, ζαλάδα. Θα τα καταφέρω είπα δυνατά κι άρχισα να ψιθυρίζω ένα παλιό τραγουδάκι του γιάννη του πάριου που πάει κάπως έτσι …στα ψηλά ψηλά ανεβαίνω, δε σε φτάνω και πεθαίνω, αχ αγάπη μου… και ανοίγω τα φτερά μου σαν πουλί….φεγγαράκι που το πλάνεψε η αυγή…. Ο πάριος ποτέ δε σ αφήνει ανικανοποίητο. Η κούραση μετουσιώθηκε σε κραδασμούς της καρδιάς για τον έρωτα που μου υποσχόταν αυτή η ποδηλατάδα.
Φτάνουμε κορωπί στο ραντεβού με τους λοιπους σολινταριστές και παίρνω επιτέλους μια μεγάλη ανάσα. Οι έμπειροι ποδηλάτες τα χαν φτύσει αλλά δεν το βάζαν κάτω. Μαζί τους κι εγώ η άπειρη. Έριξα μερικά φιλήδονα βλέμματα στο μελαχροινό αγόρι στα δεξιά μου, τεντώθηκα όλο χάρη χαιδεύοντας όλο υπονοούμενα το ποδήλατο του μπροστινού μου και έστρεψα φιλόδοξα τη ματιά μου στον μακρυμάλλη που ταν στην αρχή της πορείας. Ο δεξιός πετάρισε τα μάτια του, ο μπροστινός απάντησε πιάνοντας με δύναμη το τιμόνι του κι ο μακρυμάλλης χτυπώντας το κουδούνι του. Η αρχή είχε γίνει. Ένας απ τους τρεις θα γινόταν ο εκλεκτός της καρδιάς μου. Με θέλουν, yes! Είχα πια επιλογές. Αναπτερώθηκε το ηθικό μου! Πλησίασα τον σκράμπλερ που εκείνη την ώρα ανέλυε τη διαφορά μεταξύ φιξ και βεργίνας σε μια παρέα. Καθάρισα τα τζάμια του ποδηλάτου του και τα γυαλιά του με το άζαξ. «Είσαι πραγματικός φίλος ρε σκράμπλερ», του είπα. Μ αγγάλιασε και μου κλείσε το μάτι.
Ο δρόμος συνεχίστηκε με ωραίες κατηφόρες, βουκολικό τοπίο, λουλούδια, ζωάκια και πουλάκια να μας συντροφεύουν. Είναι τόσο ρομαντική η φύση!!!
Η ανηφόρα, όμως, παραμόνευε στη μια γωνία κι ο ήλιος στην άλλη. Παρά το αντηλιακό, το αλαβάστρινο δέρμα μου είχε γίνει κατακόκκινο, ρυτίδες εμφανίστηκαν στα μάτια, εγκαύματα στο μέτωπο, σημάδια οικοδόμου στα χέρια. Ένα μαύρο σύννεφο σκοτείνιασε τις σκέψεις μου. Μια αίσθηση τρόμου διέκρινα στις ματιές των σύντροχων που πέφταν πάνω μου.
Διασχίσαμε το βουνό. Σε δυο ώρες φτάσαμε. ZZ Top. Χειροκροτήματα.
«θα γίνειιιιιιιιι»? «όχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι»
Μα πώς να γίνει?
Έπαθα ηλίαση. Ο σκράμπλερ παραδέχτηκε πως αυτή τελικά δεν ήταν μια εκδρομή για μένα. Με κέρασε μια μπύρα με 1.50 ευρώ για να τον συγχωρέσω. Του δωσα τα ντούο λέγοντάς του να πάει να γ… Τα ντιούρεξ τα χάρισα στα τρία αγόρια που την είχαν πέσει κάτω απ τα δεντράκια μαζί με ντόπιες φρέσκιες πιτσιρίκες. Με κοίταξαν με λύπηση. Ένιωσα ένα ακόμα σκουπίδι της κερατέας.
Η μπύρα σε συνδυασμό με την ηλίαση με χτύπησε κατακέφαλα. Με αργά βήματα κατευθύνθηκα στα σουβλάκια, να φάω, να πάρω δυνάμεις. Δεν άντεξα. Σωριάστηκα στο χώμα.
…
Προσπαθώ να καταλάβω γιατί νιώθω όμορφα σήμερα και τείνω στο συμπέρασμα ότι μάλλον είναι επειδή επιτέλους μου πέρασε η ηλίαση, τα εγκαύματα και το πιάσιμο σε όλα μου τα κόκκαλα και το κυριότερο ότι ξέκοψα απ τις κακές παρέες.
Χρειάστηκαν 932 λέξεις για να περιγράψεις την πιο όμορφη αλτρουιστική εκδρομή της άνοιξης. Θα έλεγα όμως πως κατάφερες να αποδώσεις αρκετά πιστά το κλίμα της ποδηλατοπορείας, όμως έπειτα από αυτό το long ride θα πρότεινα να αλλάξεις αντηλιακό! Επιπλέον, όπως θα αντιλήφθηκες, οι μπαντάνες ταιριάζουν περισσότερο σ’ εμάς τους χαρλεάδες παρά σ’ εσάς τα ανέμελα κορίτσια.
Παρόλα αυτά, όταν με το καλό απογοητευτείς από την μηχανοκίνητη αστική μετακίνηση, η ποδηλατική κοινότητα θα σε περιμένει με χαρά και πάλι στους κόλπους της, για μια επόμενη εφήμερη ποδηλατοδιαδρομή, κάπου μέσα και γύρω από αυτή τη πόλη. Μέχρι τότε θα μπορείς να ακούς τα χαρούμενα κουδουνάκια και να θυμάσαι πόσο πλάκα είχε μια απλή βόλτα στη… Κερατέα!
ΥΓ: Αν πάντως ξανάρθεις κοίτα να βρεις κάτι με περισσότερες ταχύτητες!